Het laatste kerstdiner

Dennis heeft zich eindelijk door het kerstdiner gewerkt met grote hompen vlees en een hoop gezanik. Tante Cynthia begon een relaas over hoe zwaar de boeren het hebben in Nederland, terwijl ze persoonlijk geen enkele boer kent. Oom Peter vond het nodig om voor het tiende jaar op rij Zwarte Piet te verdedigen – die hoort immers bij de Nederlandse traditie. Vader vroeg zich af of al die buitenlanders niet terug kunnen naar hun eigen land zodat die gescheiden vrouw van vijf huizen verderop met haar drie kinderen een huurwoning kan vinden. En moeder begon weer over hoe spuugziek ze wordt van die woke regenboogzebrapaden. Kortom: een geslaagd kerstdiner in huize Berends. Dennis zei geen woord. Tot het dessert.

            Wanneer moeder de Viennetta ijstaart op tafel zet, wendt tante Cynthia zich tot Dennis. “Zeg, ik wilde er eigenlijk niet over beginnen, maar…” Ze trekt speels haar wenkbrauw op.

Dennis doet alsof zijn neus bloedt. “Maar….?”

Tante Cynthia legt haar ellebogen op tafel en laat haar kin in de kommetjes van haar handen rusten. “Nou, wanneer gaan we jou eens met een meisje zien?”

Dennis haalt adem. Dit is het moment waar hij op heeft gewacht. “Ik denk niet dat dat ooit gaat gebeuren.”

Het gekras van de lepeltjes op de schoteltjes verstomt. De blikken zijn op hem gericht. Tante Cynthia lacht. “Ach jongen, je moet niet zo snel de hoop opgeven. Op ieder potje past een dekseltje.”

“Oh, daar twijfel ik niet aan,” antwoord Dennis terwijl hij nog wat ijs op z’n lepeltje schept. “Maar je vroeg naar een meisje.”

Er volgt een ongemakkelijke stilte. Alle ogen zijn op Dennis gericht, die ongestoord z’n schoteltje leeg lepelt. De kwartjes moeten nog vallen bij z’n familieleden. Hij gunt hen de tijd. Dan begint tante Cynthia te grinniken. Ze wijst met haar lepeltje in Dennis’ richting. “Ik snap het al. Jij hebt al verkering! Zeg op, hoe heet ze?”

Dennis laat zijn lepeltje op het schoteltje kletteren en leunt achterover. “Klopt, hij heet Julian.”

Er volgt een zoete seconde aan stilte, voordat zijn vader met een ruk opstaat en z’n stoel achterover gooit. “HOE heet WIE?”

Rustig staat Dennis op. Hij kijkt zijn vader recht in z’n ogen. “Volgens mij verstond je me prima. Mijn vriend heet Julian.”

Dennis hoort z’n moeder een gilletje slaken en ze valt flauw. Tante Cynthia loopt rood aan en wappert met haar handen voor haar gezicht. Oom Peter schudt enkel z’n hoofd terwijl hij naar Dennis kijkt alsof hij onder de koeienstront zit.

Dennis’ vader is nu woedend. “Denk maar niet dat hij hier welkom is!”

Dennis schuift z’n stoel aan. “Geen zorgen pa, ik wist al langer dat je geen zwarte mensen in huis wilt.”

Prompt valt Dennis’ moeder weer flauw. Ze was nog maar net bijgekomen. Dennis trekt z’n jas aan. “Ik kwam ook eigenlijk alleen maar zeggen dat dit mijn laatste kerst was hier. Maar bedankt voor het eten!” Met die woorden loopt hij de deur uit.