Gelukkig nieuwjaar

De klok slaat twaalf en voor Anya voelt het alsof de tijd vertraagt. Ze kijkt toe hoe haar ouders elkaar in slow motion een gelukkig nieuwjaar wensen, steevast met een dikke klapzoen. Haar twee zussen die met haar proosten met een glas champagne en vervolgens op hun telefoons checken of de uitslag van de Oudejaarstrekking al online staat. Terwijl ze het moment in zich opneemt en de geur van oliebollen, champagne en het kruit van de grote vuurwerkpotten opsnuift, weet Anya het zeker: 2025 wordt haar jaar.

Anya zit aan haar keukentafel met om haar heen stapels magazines en knutselspullen. Haar ‘high vibes’ playlist schalt door de speakers terwijl ze haar doelen stelt voor het komende jaar. Gisterochtend nog stond ze te blauwbekken in haar badpak naast de plaatselijke zwemplas. Een goed begin is het halve werk, zei haar oma altijd. Of die nieuwjaarsduik daadwerkelijk een goed begin was, weet ze nog niet. Het plaatje van het ijsbad besluit ze toch niet op haar vision board te plakken. Ze plakt de mooiste foto van haarzelf in het midden en omlijst die met afbeeldingen van Bali, verliefde stelletjes, en boeken. Dit jaar wordt het echt tijd dat ze haar dromen achternagaat. Toegegeven, dat zegt ze elk jaar. Maar dit jaar voelt anders. Anya checkt haar telefoon en ziet dat ze drie gemiste oproepen heeft. Haar moeder. Ze belt terug.

            “Hi mam, je had gebeld?” Aan de andere kant van de lijn hoort ze gesnik.

            “Mam? Wat is er aan de hand?” Toch niet iets ergs?

            “Lieverd,” zegt haar moeder tussen haar snikken door. “Oma is zojuist overleden.” Anya verstijft. Haar ene oma overleed toen ze jong was en haar andere overleed precies een jaar geleden. Als dit een grap is, dan is het geen leuke.

            “Hoe bedoel je?”

            Haar moeder huilt nu met lange halen. Anya weet dat haar moeder niet zo kan acteren, al zou ze het willen.

            “Rustig maar, mam. Ik kom eraan.”

Anya grist haar jas van de kapstok en loopt naar haar auto. Voordat ze de auto start, checkt ze weer haar telefoon. 2 januari 2025. Het jaar klopt. Ze checkt haar nieuwsapp, voor de zekerheid. ‘Israël doodt Hamas-leider met drone-aanval in Beiroet’ is de eerste kop die ze leest. Dat is van vorig jaar, dat weet ze zeker! Ook het andere nieuws komt haar akelig bekend voor. Haar hart begint te bonzen. Om zeker te weten dat ze niet gek is, googlet ze het nieuws van 2 januari 2024. ‘Je zoekopdracht heeft geen resultaten opgeleverd’. Anya zakt achterover in de autostoel. Haar ademhaling zit hoog in haar keel. Tijd om dit mysterie te ontrafelen heeft ze niet. Haar ouders hebben haar nodig.

            Wanneer ze bij hen aankomt, belandt ze in een wervelwind. Haar moeder die haar in de armen valt, haar vader die hen in de auto duwt en te hard naar hun oma rijdt en geflitst wordt… Dit is geen déjà vu, dit heeft ze echt al eens meegemaakt. Haar oma ligt vredig in het bed in de woonkamer, haar handen gevouwen op haar borst. Precies zoals Anya zich herinnert. Ze barst in huilen uit. Ze had niet verwacht haar oma ooit nog eens te zien. Waarom beleeft ze dit allemaal opnieuw? Ze legt haar hand op die van haar oma. Zelfs al tikt de tijd morgen weer normaal door, al zou ze het hele jaar weer opnieuw beleven, één ding weet ze nu zeker: het leven is te kort. Ze moet écht haar dromen najagen. Ze besluit om eenmaal thuis direct een enkeltje Bali te boeken. Dit wordt haar jaar.