De bubbel barst

“Hij gaat echt niet winnen,” zeg ik tegen m’n vriend. “Zo’n mafkees kan toch nooit president worden? Dan moeten Amerikanen nog dommer zijn dan ik denk.” Het is begin november 2016. Al geruime tijd volgen m’n vriend en ik de Amerikaanse verkiezingscampagne. Clinton vs. Trump. Het is een beetje kiezen tussen twee kwaden, maar de minst erge lijkt de overwinning binnen te slepen. “Nee,” antwoordt m’n vriend terwijl hij zijn ogen op het tv-scherm houdt. “In alle peilingen staat Clinton op voorsprong. En mijn vrienden uit Amerika zeggen ook dat zij waarschijnlijk president wordt.” Zoals ik al dacht. “Wel tof om dan de eerste vrouwelijke president te krijgen,” zeg ik terwijl ik m’n telefoon erbij pak.

Als vanzelf open ik mijn social media. “Mmhm,” hoor ik mijn vriend op de achtergrond mijn uitspraak bevestigen. Hij zegt nog iets, maar ik hoor ‘m al niet meer. Ik ben inmiddels verzonken in m’n tijdlijn. Celebraties die oproepen om te gaan stemmen en hun steun uitspreken voor Hillary. Like. Een meme over de ‘Grab ‘m by the pussy’-uitspraak. Like. Een video van een komiek die Trump imiteert. Like.

“Hallo?” Ik schrik op uit gedachten. “Mh? Sorry, wat zei je?” vraag ik terwijl ik m’n vriend aankijk. Hij wijst naar het scherm. “De eerste uitslagen komen binnen.” Ik ga naast hem zitten op bed en samen kijken we naar de verslaglegging van de uitslagen. Na een aantal uur beginnen m’n ogen zwaar te worden. Ik kruip verder onder de dekens en mompel dat m’n vriend me maar wakker moet maken als de definitieve uitslag er is.

Om 3 uur word ik wakker geschud. “Trump heeft gewonnen,” zegt m’n vriend op vlakke toon. Ik hoop dat ik nog droom, maar ik weet dat het echt is. De realiteit wint altijd.