Alles en meer

In de stilte kijk ik over het kabbelende water voor me. Het weet me altijd te kalmeren. Niet dat ik me opgewonden voel. Integendeel. Ik voel me leeg. Maar ook nu biedt het water een gevoel van rust. Van comfort.

Ik slaak een diepe zucht die de wind moeiteloos oppakt en met zich meeneemt. Het had zo mooi kunnen zijn. Hij en ik. Toch mocht het weer niet zo zijn. Het is altijd hetzelfde. Die ring. Of die vrouw. Of allebei. Ik pak het steentje op dat naast me lig en ik kets het weg over het wateroppervlak. Terwijl ik kijk hoe het steentje steeds verder wegglijdt en vervolgens onder water duikt, wens ik dat het steentje mijn gevoelens zijn, zinkend naar vergetelheid. Waarom val ik altijd op getrouwde heteromannen?

Het lange gras kriebelt langs m’n armen wanneer ik ga liggen. Het ligt aan mij. Dat moet wel. Een aantal wolken drijven door de blauwe lucht, maar het had net zo goed helemaal bewolkt kunnen zijn. Dat is in ieder geval hoe ik me voel. Want ik zal nooit goed genoeg zijn. Ik ben niet knap genoeg, niet slim genoeg, niet sterk genoeg… Ik werp een blik op mijn behaarde benen. Niet sexy genoeg, bovendien. Ze zullen altijd vrouwen verkiezen boven mij. Of van die homomannen die wel gladde wasbordjes hebben en supergezellig zijn op feestjes. Dat ben ik niet. Ik ben niets.

Dan hoor ik een bekende mannenstem die me opschrikt uit mijn gedachten. “Mag ik erbij komen zitten?” Ik kijk hem aan in zijn vertrouwde blauwe ogen en de leegte in me begint zich in razend tempo op te vullen. Hij is hier, zonder ring. “Je bent alles en meer,” zegt hij. We vallen elkaar in de armen en versmelten. Hij koos mij.